Canaan Dog

Canaan Dog - jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji ras pierwotnych.
Historia
Psy tej rasy pochodzą od grupy półdzikich psów zwanych pariasami. Zainteresowanie rasą w Europie przypada na lata 30. XX wieku. W tym okresie Rudolfina Menzel próbowała wdrażać psy europejskie do działań militarnych na pustyniach dzisiejszego Izraela. Jednak w tak trudnych warunkach klimatycznych okazywały się te rasy nieprzydatne. Jej uwagę zwróciły wtedy psy żyjące w ówczesnej Palestynie, na obrzeżach miast, ale nie udomowione. Od tamtych lat odbywała się selekcja osobników pod względem użytkowości. Menzel opracowała pierwszy wzorzec Canaan Doga, jednak dopiero po jej śmierci, w 1964 roku FCI uznała oficjalnie te rasę.
Wygląd i charakter
Canaan to pies średniej wielkości, ale zachowujący lekkość i zwinność. Jest bardzo wytrzymały i może pokonywać nawet bardzo długie dystanse. Psy tych ras powinny mieć jak najciemniejsze oczy, stojące, któtkie uszy i zakręcony nad grzbietem ogon. Dzisiejsze psy Canaany są bardzo łowne i uwielbiają polować. Charakteryzuje je czujność, nieufność względem obcych, odwaga i niezależność. Wymagają odpowiedniego szkolenia z obustronnym zaangażowaniem i szacunkiem.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie dopuszczalne jest różnorodne ( czarne, białe, czarno-białe, biało-brązowe,z ciemną maską lub bez niej). Najpopularniejsze są odcienie piaskowe i czerwonobrązowe. Sierść złożona z dwóch warstw: zwartego gęstego podszerstka oraz twardego włosa okrywowego. U samców występuje kryza.
Ciekawostki
Psy te do dziś żyją na wolności na pustyni Negew w Izraelu. W Polsce nie ma zarejestrowanych przedstawicieli tej rasy. Canaan dog świetnie sprawdza się na torach agility i prawie nigdy nie uszkadza opuszków swych łap, gdyż są niezwykle twarde. Do półdzikich psów zwanych pariasami zaliczamy rasy: Canaan Dog, Śpiewający pies z Nowej Gwinei, Pies z Karoliny Południowej, dingo oraz indyjski typ pariasa.

Bulterier miniaturowy

Bulterier miniaturowy - to rasa psa będąca mniejszą wersją bulteriera. Wzorce obu ras mają ten sam numer. Psy tych ras wyglądają więc tak samo z wyjątkiem wielkości.
Populacja rasy jest stosunkowo niewielka. Bulteriery miniaturowe często przerastają limit wzrostu, cierpią też na choroby oczu.
Początkowo rasa była bardzo nie wyrównana pod względem wielkości i umaszczenia. Bulteriery miniaturowe mogą być białe lub pręgowane, występuje także tricolor. Białe miniatury nazywane były też Coverwood Terriers, od nazwy hodowli specjalizującej się w białych bulterierach miniaturowych.
Bulterier miniaturowy jest z reguły bardzo przyjaźnie nastawiony do ludzi, ale jest mniej tolerancyjny w stosunku do innych psów.
Bulteriery miniaturowe były często wystawiane na początku dwudziestego wieku, potem rzadziej z powodu braku wyrównania rasy.

Bulterier

Bulterier (ang. bull terier) – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do terierów w typie bull.
Historia
Pierwsze opisy psów walczących, podobnych do bulteriera spotykane są w literaturze dużo wcześniej, zanim nazwany ojcem rasy James Hinks przyprowadził je w roku 1862 na wystawę. Taplin (cytowany u Backmana) w 1803 roku pisze o terierach krzyżowanych z buldogiem wśród niższych warstw społecznych, których używano do polowań. Z roku 1808 pochodzi obraz Jamesa Warda przedstawiający bullterriera maści czarno podpalanej z białymi znaczeniami. Według Edwarda C. Asha były już w roku 1819 białe psy nazwane Bulterierami Paddington, ważyły około 30 kilogramów. Głowy miały podobne do boksera.
Około roku 1830 studenci z Oksfordu (Freeborns) wyhodowali białe bullterriery a w roku 1842 Sir Richard Burton zabrał takiego psa do Indii, gdzie rasa ta stała się jedną z najbardziej lubianych przez kolonistów.
James Hinks – hodowca zwierząt – około 1850 roku zaczął krzyżować bulteriery ze staroangielskimi białymi terierami. Wspomina się także o chartach angielskich (greyhoundach) i dalmatyńczykach. Swój udział w powstaniu rasy miał także z pewnością pointer, Bedlington Terrier i Staffordshire bulterier. Hinks miał ambicję by wyhodować rasę o białe maści. Jego psy miały być nie tylko piękniejsze od dawnych bulterierów, ale musiały także posiadać ich cechy charakteru – waleczność i zwinność.
Budowa
Psy o mocnej budowie, muskularne, proporcjonalne. Charakterystyczny profil głowy nie pozwala pomylić bulteriera z innymi terierami typu Bull.
Szata i umaszczenie
U psów tej rasy występuje szeroka skala umaszczenia: biała, pręgowana, tricolor, czerwona, płowa. Niepożądana maść niebieska i czekoladowa. U bulterierów o umaszczeniu kolorowym przewaga białego koloru może być przyczyną dyskwalifikacji na ringu wystawowym. Nakrapiana lub przesiana biała sierść jest uznawana za wadę, lecz znaczenia na głowie są dopuszczalne.
Zachowanie i charakter
Bulterier jest zrównoważony, dający się podporządkować, żywy i bystry, lecz często uparty. Jest wesoły, ale nie nadpobudliwy. Wbrew powszechnej opinii jest pojętnym uczniem lecz niezależny charakter utrudnia pracę z psem. Swym wyglądem wzbudza respekt, nierzadko obawę. Jest wyjątkowo przyjazny ludziom, choć należy socjalizować go z innymi zwierzętami od szczenięcia. Lubią dzieci, lecz zabawy powinny odbywać się pod kontrolą.
Użytkowość
Początkowo hodowane jako szczurołapy, później wykorzystywane do walk psów oraz polowań na niedźwiedzie (w większej grupie). Psy te są bardzo wyczulone na ogień, według niektórych źródeł alarmowały w wioskach o pożarze. Obecnie są głównie psami rodzinnymi.
Bulteriery dobrze czują się w psich sportach, takich jak agility czy flyball. Szczególnie nie poleca się szkolenia obronnego, gdyż z racji na wrodzoną porcję agresji psa, nieumiejętnie przeprowadzony kurs może skończyć się poważnymi problemami.
Zdrowie i pielęgnacja
Wymaga doświadczonego i konsekwentnego hodowcy, który będzie potrafił odpowiednio postępować z psem i zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu. Bullterriery powinny pracować raczej krótko i intensywnie, niż długo. U psów o umaszczeniu całkowicie białym może występować głuchota.
Sierść łatwa w pielęgnacji, do zbierania martwego włosa używa się rękawicy zmoczonej wodą,a do wyczesywania psa gumowej szczotki.
Popularność
Jej szczyt popularności w Polsce przypada na lata 80. XX wieku. Teraz wyparły je popularne w naszym kraju amstaffy i pitbulle, choć nie ma problemu z kupnem szczeniąt.
Ciekawostki
W początku XIX wieku szczurołapami były niedużych rozmiarów bull and terriers, później wraz z rozwojem tej "dyscypliny sportowej" zastąpiły je teriery, z których dwa o umaszczeniu black and tan (czarne z podpalaniem) przeszły do historii jako zdobywcy rekordów:
Billy – zabił 100 szczurów w 6 minut 13 sekund,
Jacko – udusił 1000 szczurów w godzinę i 40 minut.
W "gladiatorach" dr Fleig zamieścił reprodukcję kolorowanego sztychu przedstawiającego bulteriera z roku 1826 zwanego "Pincher", białego z latami na głowie i u nasady ogona.

Bullmastiff

Bullmastiff - jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinaczera, sznaucera, molosowatych i pasterskich psów szwajcarskich. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym.
Użytkowość
Pies stróżujący, pies do towarzystwa.
Temperament
Spokojny, zrównoważony, czujny, odważny, posłuszny. Chroni rodzinę i terytorium. Wymaga sprawiedliwego i konsekwentnego postępowania. Cierpliwy wobec dzieci, bullmastif może przejawiać dominację wobec psów.
Szata i umaszczenie
Krótka sierść o barwie płowej, rudobrązowej lub pręgowanej, zazwyczaj z czarną maską; dopuszczalne białe znaczenia na piersi.
Utrzymanie i pielęgnacja
Wymaga usuwania martwego włosa rękawicą do masażu bądź gumową szczotką. Trzy codzienne spacery połączone z wybieganiem zaspokajają potrzebę ruchu.

Buldog francuski

Buldog francuski to jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych.
Historia
Pochodzenie tej francuskiej rasy jest niemal w całości angielskie. Przodkami Bouledogue Français był zapewne buldog angielski oraz terier - pies w typie dziś nie istniejącego White English Terriera i mops. Psy angielskie znalazły się na terytorium Francji wraz z liczną grupą tkaczy emigrujących na kontynent w poszukiwaniu pracy. Mops we Francji zwany Carlin był rasą bardzo wtedy popularną.
Wygląd
Pies o małej, krępej i muskularnej sylwetce. Ma szeroką, kwadratową głowę o dużych, stojących uszach. Ogon krótki.
Umaszczenie i sierść
Białe, białe w czarne łaty, pręgowane, płowe we wszytkich odcieniach, oraz czarne z białymi wstawkami (krawaciki). Włos krótki, gładki i przylegający.
Zachowanie i charakter
Pomimo nazwy sugerującej przeznaczenie rasy do walk z bykami, jest to pies łagodny i towarzyski, o miłym usposobieniu. Nazwa buldog jest jedynie konsekwencją pochodzenia rasy od buldoga angielskiego, który początkowo był rosłym i dobrze zbudowanym psem, używanym do walki. Posiada małe wymagania co do ruchu i jedzenia.
Użytkowość
Obecnie buldog francuski jest ceniony jako pies towarzyszący.

Buldog angielski

Buldog angielski - jedna z ras psów, zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym.
Historia
Buldogi angielskie to stara rasa wywodząca się z linii buldogów. Buldogi wyodrębniły się z mastifów około 1100 lat temu.
Na początku XVIII wieku w Anglii, w wyniku krzyżówek powstała ta rasa, niepodobna wyglądem do dawnego buldoga i spełniająca inne zadania. Od połowy XIX wieku sylwetka buldoga angielskiego uległa znacznej zmianie, upodabniając się do obecnego wzorca. Buldog stał się znacznie wyższy, szerszy, masywniejszy, o dużej głowie, zachowując krótką kufę z odkładającymi się do tyłu uszami w tzw. "płatek róży". Z czasem zaczęto też odchodzić od fałd skórnych, pozostawiając tylko jedną, za nosem.
Budowa
Głowa buldoga angielskiego o rudym umaszczeniu z białymi znaczeniami
Nieduży, masywny pies o bardzo skróconej kufie.
Szata i umaszczenie
W związku z umaszczeniem najczęściej spotyka się odmiany buldoga angielskiego: złoty, biały, pręgowany, złotobiały, białozłoty, pręgowany z białym (wzór kolorystyczny musi zmniejszać się od ogona w kierunku głowy).
Zachowanie i charakter
Buldogi mają wesołe, łagodne i cierpliwe usposobienie. Są czujne, nie wymagają zbyt dużo ruchu i nie są hałaśliwe. Skore do zabawy zarówno z dziećmi, jak i z osobami dorosłymi.
Zdrowie i pielęgnacja
Okolice oczu i fałdy na nosie wymagają regularnej pielęgnacji. Średnia długość życia psa wynosi 10 - 12 lat.
Ciekawostki
Buldog prokuratora McCabe'a z serialu Gliniarz i prokurator.
Ukochany pies komendanta z sitcomu 13 posterunek o ksywce Pershing.
Bohater kreskówki animowanej o imieniu Spike, kreskówki "Tom&Jerry" oraz "Spike&Tyke".

Norsk Buhund

Norsk Buhund - jedna z ras psów, należąca do grupy szpicy i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych szpicy pasterskich.
Historia 
Buhund norweski to rasa, której najstarsze zbadane szczątki znaleziono w wykopaliskach Gokstad w Norwegii. Pochodzą one sprzed 11 stuleci.
Wykorzystywany był zarówno do ochrony domostw (po Norwesku "bu" oznacza farmę lub bydło) jak i do pilnowania bydła i owiec oraz ochrony ich przed drapieżnikami. Pomagał także przy polowaniach na wilki i niedźwiedzie.
Budowa
Są to psy średnich rozmiarów, o krępej budowie. Jak wszystkie szpice mają spiczaste uszy i zadarty ogon. Ponadto cechuje je także trójkątna głowa.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie u tych psów może być od jasnopłowego przez czerwonożółtopłowe po czarne z białymi znaczeniami na piersiach, łapach i szyi. Jest dopuszczalna czarna maska.
Zachowanie i charakter
Norweski buhund jest psem inteligentnym, łatwym w tresurze. Wierny, potrzebuje bliskiego kontaktu z członkami rodziny.
Użytkowość
Buhund jest wszechstronnym psem domowym. Obecnie znalazł zastosowanie w policji, pomaga osobom, które mają problemy ze słuchem, sprawdza się także w zawodach agility i posłuszeństwa. Współcześnie jest przede wszystkim psem rodzinnym.