Canaan Dog

Canaan Dog - jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji ras pierwotnych.
Historia
Psy tej rasy pochodzą od grupy półdzikich psów zwanych pariasami. Zainteresowanie rasą w Europie przypada na lata 30. XX wieku. W tym okresie Rudolfina Menzel próbowała wdrażać psy europejskie do działań militarnych na pustyniach dzisiejszego Izraela. Jednak w tak trudnych warunkach klimatycznych okazywały się te rasy nieprzydatne. Jej uwagę zwróciły wtedy psy żyjące w ówczesnej Palestynie, na obrzeżach miast, ale nie udomowione. Od tamtych lat odbywała się selekcja osobników pod względem użytkowości. Menzel opracowała pierwszy wzorzec Canaan Doga, jednak dopiero po jej śmierci, w 1964 roku FCI uznała oficjalnie te rasę.
Wygląd i charakter
Canaan to pies średniej wielkości, ale zachowujący lekkość i zwinność. Jest bardzo wytrzymały i może pokonywać nawet bardzo długie dystanse. Psy tych ras powinny mieć jak najciemniejsze oczy, stojące, któtkie uszy i zakręcony nad grzbietem ogon. Dzisiejsze psy Canaany są bardzo łowne i uwielbiają polować. Charakteryzuje je czujność, nieufność względem obcych, odwaga i niezależność. Wymagają odpowiedniego szkolenia z obustronnym zaangażowaniem i szacunkiem.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie dopuszczalne jest różnorodne ( czarne, białe, czarno-białe, biało-brązowe,z ciemną maską lub bez niej). Najpopularniejsze są odcienie piaskowe i czerwonobrązowe. Sierść złożona z dwóch warstw: zwartego gęstego podszerstka oraz twardego włosa okrywowego. U samców występuje kryza.
Ciekawostki
Psy te do dziś żyją na wolności na pustyni Negew w Izraelu. W Polsce nie ma zarejestrowanych przedstawicieli tej rasy. Canaan dog świetnie sprawdza się na torach agility i prawie nigdy nie uszkadza opuszków swych łap, gdyż są niezwykle twarde. Do półdzikich psów zwanych pariasami zaliczamy rasy: Canaan Dog, Śpiewający pies z Nowej Gwinei, Pies z Karoliny Południowej, dingo oraz indyjski typ pariasa.

Bulterier miniaturowy

Bulterier miniaturowy - to rasa psa będąca mniejszą wersją bulteriera. Wzorce obu ras mają ten sam numer. Psy tych ras wyglądają więc tak samo z wyjątkiem wielkości.
Populacja rasy jest stosunkowo niewielka. Bulteriery miniaturowe często przerastają limit wzrostu, cierpią też na choroby oczu.
Początkowo rasa była bardzo nie wyrównana pod względem wielkości i umaszczenia. Bulteriery miniaturowe mogą być białe lub pręgowane, występuje także tricolor. Białe miniatury nazywane były też Coverwood Terriers, od nazwy hodowli specjalizującej się w białych bulterierach miniaturowych.
Bulterier miniaturowy jest z reguły bardzo przyjaźnie nastawiony do ludzi, ale jest mniej tolerancyjny w stosunku do innych psów.
Bulteriery miniaturowe były często wystawiane na początku dwudziestego wieku, potem rzadziej z powodu braku wyrównania rasy.

Bulterier

Bulterier (ang. bull terier) – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do terierów w typie bull.
Historia
Pierwsze opisy psów walczących, podobnych do bulteriera spotykane są w literaturze dużo wcześniej, zanim nazwany ojcem rasy James Hinks przyprowadził je w roku 1862 na wystawę. Taplin (cytowany u Backmana) w 1803 roku pisze o terierach krzyżowanych z buldogiem wśród niższych warstw społecznych, których używano do polowań. Z roku 1808 pochodzi obraz Jamesa Warda przedstawiający bullterriera maści czarno podpalanej z białymi znaczeniami. Według Edwarda C. Asha były już w roku 1819 białe psy nazwane Bulterierami Paddington, ważyły około 30 kilogramów. Głowy miały podobne do boksera.
Około roku 1830 studenci z Oksfordu (Freeborns) wyhodowali białe bullterriery a w roku 1842 Sir Richard Burton zabrał takiego psa do Indii, gdzie rasa ta stała się jedną z najbardziej lubianych przez kolonistów.
James Hinks – hodowca zwierząt – około 1850 roku zaczął krzyżować bulteriery ze staroangielskimi białymi terierami. Wspomina się także o chartach angielskich (greyhoundach) i dalmatyńczykach. Swój udział w powstaniu rasy miał także z pewnością pointer, Bedlington Terrier i Staffordshire bulterier. Hinks miał ambicję by wyhodować rasę o białe maści. Jego psy miały być nie tylko piękniejsze od dawnych bulterierów, ale musiały także posiadać ich cechy charakteru – waleczność i zwinność.
Budowa
Psy o mocnej budowie, muskularne, proporcjonalne. Charakterystyczny profil głowy nie pozwala pomylić bulteriera z innymi terierami typu Bull.
Szata i umaszczenie
U psów tej rasy występuje szeroka skala umaszczenia: biała, pręgowana, tricolor, czerwona, płowa. Niepożądana maść niebieska i czekoladowa. U bulterierów o umaszczeniu kolorowym przewaga białego koloru może być przyczyną dyskwalifikacji na ringu wystawowym. Nakrapiana lub przesiana biała sierść jest uznawana za wadę, lecz znaczenia na głowie są dopuszczalne.
Zachowanie i charakter
Bulterier jest zrównoważony, dający się podporządkować, żywy i bystry, lecz często uparty. Jest wesoły, ale nie nadpobudliwy. Wbrew powszechnej opinii jest pojętnym uczniem lecz niezależny charakter utrudnia pracę z psem. Swym wyglądem wzbudza respekt, nierzadko obawę. Jest wyjątkowo przyjazny ludziom, choć należy socjalizować go z innymi zwierzętami od szczenięcia. Lubią dzieci, lecz zabawy powinny odbywać się pod kontrolą.
Użytkowość
Początkowo hodowane jako szczurołapy, później wykorzystywane do walk psów oraz polowań na niedźwiedzie (w większej grupie). Psy te są bardzo wyczulone na ogień, według niektórych źródeł alarmowały w wioskach o pożarze. Obecnie są głównie psami rodzinnymi.
Bulteriery dobrze czują się w psich sportach, takich jak agility czy flyball. Szczególnie nie poleca się szkolenia obronnego, gdyż z racji na wrodzoną porcję agresji psa, nieumiejętnie przeprowadzony kurs może skończyć się poważnymi problemami.
Zdrowie i pielęgnacja
Wymaga doświadczonego i konsekwentnego hodowcy, który będzie potrafił odpowiednio postępować z psem i zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu. Bullterriery powinny pracować raczej krótko i intensywnie, niż długo. U psów o umaszczeniu całkowicie białym może występować głuchota.
Sierść łatwa w pielęgnacji, do zbierania martwego włosa używa się rękawicy zmoczonej wodą,a do wyczesywania psa gumowej szczotki.
Popularność
Jej szczyt popularności w Polsce przypada na lata 80. XX wieku. Teraz wyparły je popularne w naszym kraju amstaffy i pitbulle, choć nie ma problemu z kupnem szczeniąt.
Ciekawostki
W początku XIX wieku szczurołapami były niedużych rozmiarów bull and terriers, później wraz z rozwojem tej "dyscypliny sportowej" zastąpiły je teriery, z których dwa o umaszczeniu black and tan (czarne z podpalaniem) przeszły do historii jako zdobywcy rekordów:
Billy – zabił 100 szczurów w 6 minut 13 sekund,
Jacko – udusił 1000 szczurów w godzinę i 40 minut.
W "gladiatorach" dr Fleig zamieścił reprodukcję kolorowanego sztychu przedstawiającego bulteriera z roku 1826 zwanego "Pincher", białego z latami na głowie i u nasady ogona.

Bullmastiff

Bullmastiff - jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinaczera, sznaucera, molosowatych i pasterskich psów szwajcarskich. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym.
Użytkowość
Pies stróżujący, pies do towarzystwa.
Temperament
Spokojny, zrównoważony, czujny, odważny, posłuszny. Chroni rodzinę i terytorium. Wymaga sprawiedliwego i konsekwentnego postępowania. Cierpliwy wobec dzieci, bullmastif może przejawiać dominację wobec psów.
Szata i umaszczenie
Krótka sierść o barwie płowej, rudobrązowej lub pręgowanej, zazwyczaj z czarną maską; dopuszczalne białe znaczenia na piersi.
Utrzymanie i pielęgnacja
Wymaga usuwania martwego włosa rękawicą do masażu bądź gumową szczotką. Trzy codzienne spacery połączone z wybieganiem zaspokajają potrzebę ruchu.

Buldog francuski

Buldog francuski to jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych.
Historia
Pochodzenie tej francuskiej rasy jest niemal w całości angielskie. Przodkami Bouledogue Français był zapewne buldog angielski oraz terier - pies w typie dziś nie istniejącego White English Terriera i mops. Psy angielskie znalazły się na terytorium Francji wraz z liczną grupą tkaczy emigrujących na kontynent w poszukiwaniu pracy. Mops we Francji zwany Carlin był rasą bardzo wtedy popularną.
Wygląd
Pies o małej, krępej i muskularnej sylwetce. Ma szeroką, kwadratową głowę o dużych, stojących uszach. Ogon krótki.
Umaszczenie i sierść
Białe, białe w czarne łaty, pręgowane, płowe we wszytkich odcieniach, oraz czarne z białymi wstawkami (krawaciki). Włos krótki, gładki i przylegający.
Zachowanie i charakter
Pomimo nazwy sugerującej przeznaczenie rasy do walk z bykami, jest to pies łagodny i towarzyski, o miłym usposobieniu. Nazwa buldog jest jedynie konsekwencją pochodzenia rasy od buldoga angielskiego, który początkowo był rosłym i dobrze zbudowanym psem, używanym do walki. Posiada małe wymagania co do ruchu i jedzenia.
Użytkowość
Obecnie buldog francuski jest ceniony jako pies towarzyszący.

Buldog angielski

Buldog angielski - jedna z ras psów, zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym.
Historia
Buldogi angielskie to stara rasa wywodząca się z linii buldogów. Buldogi wyodrębniły się z mastifów około 1100 lat temu.
Na początku XVIII wieku w Anglii, w wyniku krzyżówek powstała ta rasa, niepodobna wyglądem do dawnego buldoga i spełniająca inne zadania. Od połowy XIX wieku sylwetka buldoga angielskiego uległa znacznej zmianie, upodabniając się do obecnego wzorca. Buldog stał się znacznie wyższy, szerszy, masywniejszy, o dużej głowie, zachowując krótką kufę z odkładającymi się do tyłu uszami w tzw. "płatek róży". Z czasem zaczęto też odchodzić od fałd skórnych, pozostawiając tylko jedną, za nosem.
Budowa
Głowa buldoga angielskiego o rudym umaszczeniu z białymi znaczeniami
Nieduży, masywny pies o bardzo skróconej kufie.
Szata i umaszczenie
W związku z umaszczeniem najczęściej spotyka się odmiany buldoga angielskiego: złoty, biały, pręgowany, złotobiały, białozłoty, pręgowany z białym (wzór kolorystyczny musi zmniejszać się od ogona w kierunku głowy).
Zachowanie i charakter
Buldogi mają wesołe, łagodne i cierpliwe usposobienie. Są czujne, nie wymagają zbyt dużo ruchu i nie są hałaśliwe. Skore do zabawy zarówno z dziećmi, jak i z osobami dorosłymi.
Zdrowie i pielęgnacja
Okolice oczu i fałdy na nosie wymagają regularnej pielęgnacji. Średnia długość życia psa wynosi 10 - 12 lat.
Ciekawostki
Buldog prokuratora McCabe'a z serialu Gliniarz i prokurator.
Ukochany pies komendanta z sitcomu 13 posterunek o ksywce Pershing.
Bohater kreskówki animowanej o imieniu Spike, kreskówki "Tom&Jerry" oraz "Spike&Tyke".

Norsk Buhund

Norsk Buhund - jedna z ras psów, należąca do grupy szpicy i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych szpicy pasterskich.
Historia 
Buhund norweski to rasa, której najstarsze zbadane szczątki znaleziono w wykopaliskach Gokstad w Norwegii. Pochodzą one sprzed 11 stuleci.
Wykorzystywany był zarówno do ochrony domostw (po Norwesku "bu" oznacza farmę lub bydło) jak i do pilnowania bydła i owiec oraz ochrony ich przed drapieżnikami. Pomagał także przy polowaniach na wilki i niedźwiedzie.
Budowa
Są to psy średnich rozmiarów, o krępej budowie. Jak wszystkie szpice mają spiczaste uszy i zadarty ogon. Ponadto cechuje je także trójkątna głowa.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie u tych psów może być od jasnopłowego przez czerwonożółtopłowe po czarne z białymi znaczeniami na piersiach, łapach i szyi. Jest dopuszczalna czarna maska.
Zachowanie i charakter
Norweski buhund jest psem inteligentnym, łatwym w tresurze. Wierny, potrzebuje bliskiego kontaktu z członkami rodziny.
Użytkowość
Buhund jest wszechstronnym psem domowym. Obecnie znalazł zastosowanie w policji, pomaga osobom, które mają problemy ze słuchem, sprawdza się także w zawodach agility i posłuszeństwa. Współcześnie jest przede wszystkim psem rodzinnym.

Buldog amerykański

Buldog amerykański - rasa psa wywodząca się od buldoga angielskiego, hodowana w USA w pierwotnym typie. W tłumaczeniu na język polski poprawna wydaje się nazwa: buldog amerykański; ze względu jednak na brak uznania rasy przez FCI nie występuje ona w oficjalnej polskiej terminologii kynologicznej.
Wygląd
Krępy i silny na pierwszy rzut oka.
Szata i umaszczenie
Włos jest krótki. Umaszczenie spotykane jest białe lub białe z łatami (łaty także pręgowane), pręgowane, płowe, brązowe i mahoniowe.
Zachowanie i charakter
Jest to bardzo zróżnicowana rasa psów, przeznaczona nie na wystawy, ale na wszechstronnych towarzyszy ludzi na farmach. Lubiący ruch, miły, trochę uparty pies rodzinny, dający się łatwo prowadzić. Czujny, ale nieagresywny.
Użytkowość
Wykorzystywany jako pies stróżujący, pies obronny.

Broholmer

Broholmer - jedna z ras psów, należąca do molosów w typie dogowatym.
Historia
Nazwa rasy pochodzi od zamku Broholm, na wyspie Fiońji. Przodkami broholmerów były prawdopodobnie molosy przywiezione do Danii z terenów Brytanii przez wikingów. Zostały one później skrzyżowane z dogami niemieckimi starego typu i mastifami angielskimi. W 1850 r. nadworny łowczy hrabia Niels Frederik Sehested rozpoczął planowaną hodowlę. Stała się ona wtedy bardzo popularna, a na cześć Sehesteda nadano jej miano broholme - od nazwy posiadłości hrabiego. Hodowlę mastifów duńskich, prowadziło także zoo w Kopenhadze (1859-1929). Łącznie urodziło się tam około 200 szczeniąt. W 1886 roku został stworzony wzorzec rasy. Po wojnie rasę uznano za wymarłą. Od 1974 roku rasa jest rekonstruowana, utworzono specjalny Komitet ds. Ras Narodowych i Zapomnianych. W 1982 roku został zatwierdzony wzorzec rasy przez FCI, a od 2001 roku można sprzedawać psy tej rasy do innych krajów.
Szata i umaszczenie
Szata jest krótka i twarda
Maść czarna lub płowa w różnych odcieniach, dopuszczalne białe znaczenia w okolicach piersi, ogona i na łapach.
Zachowanie i charakter
Jest psem pojętnym i łatwo poddającym się szkoleniu. Nadaje się nawet dla początkującego właściciela. W stosunku do dzieci i innych zwierząt jest cierpliwy i opiekuńczy. Jest dość aktywny jak na molosa, wymaga sporo ruchu.
Użytkowość
W przeszłości psy tej rasy były wykorzystywane w polowaniach na dziki. Aktualnie sprawdza się jako pies stróżujący i pies obronny.
Popularność
W Polsce można nabyć jedynie samca tej rasy za określoną przez klub rasy cenę. W grudniu 2005 roku urodził się pierwszy miot szczeniaków tej rasy w Polsce i Europie Środkowej.
Ciekawostki
Wielkim miłośnikiem psów tej rasy był król Fryderyk VII oraz księżna Danner.
Populacja broholmerów o czarnym umaszczeniu wynosi zaledwie 30 sztuk.

Briard-Owczarek francuski

Owczarek francuski Briard - jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Historia
Owczarek francuski Briard to stara francuska rasa psów pasterskich, cenionych także jako psy pracujące.
Wygląd
Budowa
Briard jest psem formatu prostokątnego, muskularnym i zwinnym. Posiada on charakterystyczne podwójne ostrogi (wilcze pazury) na tylnych kończynach - specyficzna cecha rasy. Uszy do niedawna kopiowano, obecnie coraz częściej pozostawia się naturalne, ogon briarda jest zakończony tzw. "fajką", powinien być noszony nisko.
Szata
Włos okrywowy powinien mieć suchą, tzw. kozią strukturę ( nie miękki i nie jedwabisty ) z pewnym podkładem podszerstka. Umaszczenie może być płowe, szare, czarne. Sierść briarda jest długa (minimum 7 cm), lekko pofalowana, włosy na głowie tworzą charakterystyczną: brodę, wąsy i grzywkę.
Zachowanie
Briardy są inteligentnymi, pełnymi energii psami o rozwiniętym instynkcie obronnym. Tolerancyjne wobec dzieci oraz innych zwierząt.
Użytkowość
Briardy są psami pasterskimi. Chętnie stróżują i opiekują się stadem, nawet psy hodowane w domu, czy w bloku, podejmują chętnie pracę psów pasterskich. W czasie wojen briardy wykorzystywano do wyszukiwania rannych spośród poległych na polu bitwy. O kimś poległym w czasie wojny mówiono: "briard się przy nim nie zatrzymał". Wykorzystywane są także do ratowania tonących. W ostatnich latach owczarki francuskie pełnią funkcje głównie psów do towarzystwa.
Pielęgnacja
Briard wymaga częstego i regularnego czesania sierści, pomimo długiej szaty w zasadzie nie linieje. Cieszy się dobrym zdrowiem. Dopuszczone do hodowli psy muszą mieć wykonane badanie RTG w kierunku dysplazji stawów biodrowych.
Popularność
Briardy sprowadzono do Polski w latach siedemdziesiątych XX wieku, ich popularność rośnie, najwięcej przedstawicieli tej rasy można spotkać w centralnej oraz pd.- zach. części kraju.
Ciekawostka
Owczarek francuski briard jest ulubioną rasą francuskiej aktorki - Brigitte Bardot.

Braque d'Auvergne

Braque d'Auvergne - rasa psów należąca do grupy wyżłów, zaklasyfikowana do sekcji wyżłów kontynentalnych w podsekcji psów w typie gończego.
Historia
Historia powstania tej rasy nie jest do końca poznana. Istnieje prawdopodobieństwo, że Braque d'Auvergne pochodzi z rejonu Masywu Centralnego od dawnych wyżłów francuskich, które rozmnażały się między sobą przez wieki. Jego nazwa pochodzi od regionu, w którym powstał - Owernii. W regionie tym przed 1814 rokiem hodowane były psy czarno-białe nakrapiane, oraz czarno-białe i brązowo-białe. Po raz pierwszy Braque d'Auvergne zostaje wspomniany pisemnie w 1881 roku, przez De Coninca. Przed XX wiekiem psy tej rasy prezentowały typ cięższy psa myśliwskiego. Po rozprzestrzenieniu się ich, także na północy Francji, wzrosło zapotrzebowanie na psa lżejszego. Do hodowli braków prawdopodobnie wprowadzono krew pointerów angielskich. Od tamtej pory ludzie związani z Réunion des Amateurs du Braque d'Auvergne zaczęli rozróżniać dwa typy tych psów:
dawny typ Braque d'Auvergne
Braque d'Auvergne type parisienne
Wygląd
Szata i umaszczenie
Głowa psa rasy Braque d'Auvergne z widoczną białą strzałką na środku
Sierść u Braque d'Auvergne jest krótka i przylegająca, o umaszczeniu białym z czarnymi plamami lub białe z czarnym cętkowaniem (czyli umaszczenie dereszowate z odcieniem błękitnym - tzw. charbonnée). Wymagane jest czarne umaszczenie uszu oraz okolic oczu.
Zachowanie i charakter
Braque d'Auvergne to pojętne, szybkie, zwinne psy myśliwskie. Są wiernymi i inteligentnymi towarzyszami myśliwych.
Użytkowość
Braque d'Auvergne używane są głównie do wystawiania i aportowania w polowaniach na bekasy i drobniejszą zwierzynę łowną. Są to także przyjacielskie psy rodzinne.

Brabantczyk

Brabantczyk - jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów belgijskich. Znajduje sie w podsekcji brabantczyków. Według FCI nie podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Trzy rasy: Gryfonik brukselski, Gryfonik belgijski i brabantczyk pochodzą od małego szorstkowłosego psa "Smousje" z okolic Brukseli. W XIX wieku poprzez krzyżówkę z Ruby King Charles Spanielem i mopsem uzyskano krótką czarną sierść i poprawiono typ rasy. Małe, bardzo czujne psy tych ras hodowane były, aby chronić wozy i stajnie przed inwazją gryzoni. W 1883 pierwsze gryfoniki został rejestrowany w Belgijskiej Księdze Rodowodowej. Były to Topsy (L. O. S. H. nr 163) i Foxine (L. O. S. H. nr 164).
Po roku 1900 stały się bardzo popularne, razem z innymi rasami, dzięki królewskiemu zainteresowaniu okazywanemu im przez królową belgijską Marie-Henriette. Wiele okazów zostało wyeksportowanych za granicę i pomogło w rozwoju i spopularyzowaniu tej rasy.
Budowa
Mały, zgrabny o zwartej budowie ciała. Ogon wysoko osadzony. Głowa o dobrze wysklepionej mózgoczaszce. Szczęka wysunięta do przodu, jednak zęby nie mogą być widoczne. Duże oczy. Nos czarny, osadzony na linii oczu.
Szata i umaszczenie
Sierść jest zawsze krótka a umaszczenie czarne podpalane, brunatne lub rude i czarne.
Użytkowość
Współcześnie jest przede wszystkim psem towarzyszącym.
Popularność
W Polsce rasa rzadko spotykana. W Anglii, Skandynawii oraz Ameryce Północnej rasa od początku powstania cieszy się sporym zainteresowaniem.
Ciekawostki
W jednym miocie mogą urodzić się wszystkie odmiany gryfonika (gdyż brabantczyk to gładkowłosa odmiana gryfonika) - tzn. gryfonik belgijski, brukselski i brabantczyk. Jest to spowodowane tym, że wszystkie odmiany (choć na ringach oceniane osobno) można mieszać przy kojarzeniu par.

Bouvier des Flandres

Bouvier des Flandres - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów zaganiających.
Rys historyczny
Przodkami tej rasy były psy zaganiające żyjące we Flandrii. Na tamtych ziemiach znane były pod nazwą "vuilbaard" (tłumaczone jak brudna broda) lub "koehond" (pies do krów).Te brodate psy często spotykano pomiędzy Lys a wybrzeżem Morza Północnego. Pod względem wielkości były bardzo zróżnicowane, na przykład handlarze bydłem woleli psy mniejsze, bardziej pomocne w kłusownictwie. W 1910 roku na wystawie w Brukseli pojawiły się dwa osobniki tej rasy, a w 1922 został utworzony Klub Flandryjskich Psów Zaganiających. Po drugiej wojnie światowej okazało się, że aby rasa nie wyginęła trzeba było ją odtworzyć. Ocalałe osobniki zachowane w Antwerpii i Holandii krzyżowano z owczarkami pikardyjskimi.
Budowa
Bouvier des Flandres to pies o masywnej i krępej sylwetce. Z wyglądu przypomina sznaucera olbrzymiego.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie jest płowe, szare lub z czarnym nalotem, włos twardy i szorstki.
Zachowanie i charakter
Czujne, aktywne, pojętne, nieufne wobec obcych, czasem uparte. Spokojne i posłuszne.
Użytkowość
Dawniej używane był do pędzenia bydła, obecnie jest to pies obronny i stróżujący.
Zdrowie i pielęgnacja
Pielęgnacja jest bardzo czasochłonna, pies wymaga codziennego szczotkowania oraz gruntownego trymowania przed każdą wystawą.

Bouvier des Ardennes

Bouvier des Ardennes - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów zaganiających.
Rys historyczny
Niektórzy twierdzą, że Bouvier des Ardennes pochodzą ze skrzyżowania owczarka belgijskiego z pikardyjskim, inni, że jest to rasa starsza, powstała w XVIII wieku poprzez krzyżowanie lokalnych ras psów pasterskich występujących na terenie Belgii i Luksemburga.
Budowa
Są to psy średniej wielkości, krótkie, szerokie i masywne. Krótka, szeroka szyja, masywna czaszka, szerokie wargi. Włosy szorstkie, długości około 5cm, krótsze na kończynach i głowie.
Użytkowość
Bouvier des Ardennes to przede wszystkim psy pracujące, pasterskie. Od lat zajmowały się pilnowaniem i ochroną bydła. Przyzwyczajone są do ciężkiej pracy i życia na dworze, więc nie nadają się do trzymania w domu. Potrzebują dużo ruchu. Wymagają regularnego szczotkowania.

Boston Terrier

Boston Terrier - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych.
Rys historyczny
W XIX wieku w Stanach Zjednoczonych były popularne walki psów, które specjalnie do tych celów hodowano i selekcjonowano. Szukając lepszych psów bojowych robotnicy z Bostonu krzyżowali angielskie buldogi bojowe z białymi terierami angielskimi, które obecnie są rasą wymarłą. Później do hodowli bostonów dodano jeszcze domieszkę krwi buldogów francuskich.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie pręgowane lub czarne z białymi zaznaczeniami. Delikatny włos łatwy do pielęgnacji.
Zachowanie i charakter
Łatwo adaptuje się do zmieniających warunków otoczenia, towarzyski i tolerancyjny wobec dzieci. Czujny, bez nadmiernej skłonności do szczekania.
Użytkowość
Pies towarzyszący i reprezentacyjny.
Popularność
Dziś ta rasa jest popularniejsza w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, skąd importuje się osobniki, aby odświeżyć hodowle w Europie.

Border Terrier

Border Terrier - jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych.
Rys historyczny
Przodkowie Border terrierów pochodzą z rejonu granicznego pomiędzy Anglią a Szkocją. Blisko spokrewnionymi rasami psów są: Bedlington i Dandie dinmont terrier. Przez Kennel Club rasa ta została uznana w roku 1920.
Szata i umaszczenie
Włos sztywny i twardy (szorstki), odporny na warunki atmosferyczne i przemoczenie. Umaszczenie: najpopularniejszy - grizzle (brązowy przesiany szarym i czarnym), blutan-czarny przesiany siwym (blu) z brązowym podpalaniem (tan), pszeniczny.
Zachowanie i charakter
Psy tej rasy są bardzo aktywne, chętnie penetrują otoczenie, lubią jego zmiany. Towarzyskie i rodzinne, dobrze znoszą obecność innych psów.
Użytkowość
Od dawna border teriery wykorzystywano w polowaniach jako doskonałe norowce. Pracowały także w sforach głównie z angielskimi foxhoundami polującymi na lisy. Współcześnie najczęściej występuje jako pies towarzyszący.
Zdrowie i pielęgnacja
Włos wymaga regularnego trymowania, a duża ruchliwość zaspokojenia na długich spacerach.
Ciekawostki
Border terier to rasa psów, u których najlepiej zachował się pierwotny dla terierów rodzaj włosa.

Border Collie

Border Collie - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Rys historyczny
Rasa pochodzi ze Szkocji, a właściwie z Border Country krainą leżąca pomiędzy Anglią a Szkocją. Stąd też pochodzi nazwa rasy: border to w języku angielskim "granica", natomiast collie oznacza "użyteczny przedmiot". Rasa była stworzona pod kątem użytkowym i oficjalnie uznana w 1843 r. Wzorzec ostatecznie ustalono w 1976 r.
Budowa
Border collie ma mieć proporcjonalną budowę ciała, przy czym wygląd jego wskazuje na grację i doskonałą harmonię w połączeniu z odpowiednią masą ciała. Obecnie kształtują się coraz większe podziały w kwestii wzorca między psami przeznaczonymi do wystaw a użytkowymi. Te drugie charakteryzuje lżejsza budowa ciała, mniej obfita okrywa włosowa, wydłużony kształt głowy.
Jest to również kwestią przodków - cięższa budowa charakteryzuje psy hodowane w Nowej Zelandii, lżejsze to typ angielski.
Szata i umaszczenie
Nie preferuje się psów z przewagą koloru białego. Niebieskie oczy dopuszczalne są jedynie w umaszczeniu merle. U border collie występują różne kolory szaty, a w tym:
czarno-biały
czarny trzykolorowy - biało-czarny z podpalaniami
niebieski marmurkowy
niebieski marmurkowy trzykolorowy - niebieski marmurkowy z podpalaniami
czekoladowo-biały
czekoladowy trzykolorowy - czekoladowo-biały z podpalaniami
czekoladowy marmurkowy
czekoladowy marmurkowy trzykolorowy - czekoladowy marmurkowy z podpalaniami
niebiesko-biały - rozjaśniony czarny z białym
niebieski trzykolorowy - niebiesko-biały z podpalaniami
ciemnoszary marmurkowy
ciemnoszary marmurkowy trzykolorowy - ciemnoszary marmurkowy z podpalaniami
liliowo-biały - rozjaśniony czekoladowy z białym
liliowy trzykolorowy - liliowo-biały z podpalaniami 
liliowy marmurkowy
lilowy marmurkowy trzykolorowy - liliowy marmurkowy z podpalaniami
czerwono-biały
śniady z białym
Istnieje również odmiana krótkowłosa, dotychczas mało popularna w Polsce.
Zachowanie i charakter
Inteligentny i bystry pies. Jego predyspozycje wymagają, aby praca, którą wykonuje, dawała mu radość i pozwalała wykazać się inicjatywą. Uważny i podatny na szkolenie, uwielbia biegać i wykonywać zadania powierzane mu przez przewodnika. Właściciel psa powinien dysponować czasem i być osobą aktywną. Border collie potrzebuje pana o spokojnym usposobieniu, który będzie w stanie żyć z nim w harmonii i potrafić się z nim porozumieć, gdyż w przeciwnym razie border łatwo wymknie się spod kontroli. Border Collie to pies szczerze oddany swojemu właścicielowi, uległy i zrównoważony. Charakter często determinuje przeznaczenie psa - psy sportowe cechuje większa uległość niż typowo pasterskie.
Użytkowość
Pies pasterski, pomocnik w zaganianiu owiec. Wykazuje olbrzymią potrzebę i chęć do pracy oraz ciągłego ruchu. Doskonale nadaje się do uprawiania wszystkich sportów kynologicznych, z wyjątkiem szkolenia w kierunku IPO (szkolenie na psa obronnego). Sprawdza się także jako pies lawinowy w górach i jako pies tropiący. Z racji ogromnej chęci pracy z człowiekiem może być wykorzystywany przy wykrywaniu narkotyków oraz w służbach celnych. Sprawdza się również w dogoterapii
Podobnie jak przy budowie border collie - tak i przy użytkowości kształtują się różnice między psami z linii typowo wystawowych a tymi sportowymi/użytkowymi. Pierwszy typ zatraca powoli niespożyty temperament na rzecz spokojnego poddawania się zabiegom pielęgnacyjnym, drugi zaś utrzymuje pierwotne cechy - szybkość, bystrość, zwinność.
Zdrowie i pielęgnacja
Border Collie - szczenięta
Pielęgnacja i utrzymanie tego psa nie jest kłopotliwe. Konieczne jest dostarczenie mu odpowiedniej dawki ruchu, czy poprzez pracę z owcami czy poprzez sporty kynologiczne. Może wystąpić AEC czyli Anomalia Oczu Collie - w profesjonalnych hodowlach przeprowadzane są regularne badania profilaktyczne w kierunku tej choroby.
Może wystąpić dysplazja stawów biodrowych - również eliminowana przez dobór do rozrodu jedynie wolnych od dysplazji osobników.