Brabantczyk

Brabantczyk - jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów belgijskich. Znajduje sie w podsekcji brabantczyków. Według FCI nie podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Trzy rasy: Gryfonik brukselski, Gryfonik belgijski i brabantczyk pochodzą od małego szorstkowłosego psa "Smousje" z okolic Brukseli. W XIX wieku poprzez krzyżówkę z Ruby King Charles Spanielem i mopsem uzyskano krótką czarną sierść i poprawiono typ rasy. Małe, bardzo czujne psy tych ras hodowane były, aby chronić wozy i stajnie przed inwazją gryzoni. W 1883 pierwsze gryfoniki został rejestrowany w Belgijskiej Księdze Rodowodowej. Były to Topsy (L. O. S. H. nr 163) i Foxine (L. O. S. H. nr 164).
Po roku 1900 stały się bardzo popularne, razem z innymi rasami, dzięki królewskiemu zainteresowaniu okazywanemu im przez królową belgijską Marie-Henriette. Wiele okazów zostało wyeksportowanych za granicę i pomogło w rozwoju i spopularyzowaniu tej rasy.
Budowa
Mały, zgrabny o zwartej budowie ciała. Ogon wysoko osadzony. Głowa o dobrze wysklepionej mózgoczaszce. Szczęka wysunięta do przodu, jednak zęby nie mogą być widoczne. Duże oczy. Nos czarny, osadzony na linii oczu.
Szata i umaszczenie
Sierść jest zawsze krótka a umaszczenie czarne podpalane, brunatne lub rude i czarne.
Użytkowość
Współcześnie jest przede wszystkim psem towarzyszącym.
Popularność
W Polsce rasa rzadko spotykana. W Anglii, Skandynawii oraz Ameryce Północnej rasa od początku powstania cieszy się sporym zainteresowaniem.
Ciekawostki
W jednym miocie mogą urodzić się wszystkie odmiany gryfonika (gdyż brabantczyk to gładkowłosa odmiana gryfonika) - tzn. gryfonik belgijski, brukselski i brabantczyk. Jest to spowodowane tym, że wszystkie odmiany (choć na ringach oceniane osobno) można mieszać przy kojarzeniu par.

Bouvier des Flandres

Bouvier des Flandres - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów zaganiających.
Rys historyczny
Przodkami tej rasy były psy zaganiające żyjące we Flandrii. Na tamtych ziemiach znane były pod nazwą "vuilbaard" (tłumaczone jak brudna broda) lub "koehond" (pies do krów).Te brodate psy często spotykano pomiędzy Lys a wybrzeżem Morza Północnego. Pod względem wielkości były bardzo zróżnicowane, na przykład handlarze bydłem woleli psy mniejsze, bardziej pomocne w kłusownictwie. W 1910 roku na wystawie w Brukseli pojawiły się dwa osobniki tej rasy, a w 1922 został utworzony Klub Flandryjskich Psów Zaganiających. Po drugiej wojnie światowej okazało się, że aby rasa nie wyginęła trzeba było ją odtworzyć. Ocalałe osobniki zachowane w Antwerpii i Holandii krzyżowano z owczarkami pikardyjskimi.
Budowa
Bouvier des Flandres to pies o masywnej i krępej sylwetce. Z wyglądu przypomina sznaucera olbrzymiego.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie jest płowe, szare lub z czarnym nalotem, włos twardy i szorstki.
Zachowanie i charakter
Czujne, aktywne, pojętne, nieufne wobec obcych, czasem uparte. Spokojne i posłuszne.
Użytkowość
Dawniej używane był do pędzenia bydła, obecnie jest to pies obronny i stróżujący.
Zdrowie i pielęgnacja
Pielęgnacja jest bardzo czasochłonna, pies wymaga codziennego szczotkowania oraz gruntownego trymowania przed każdą wystawą.

Bouvier des Ardennes

Bouvier des Ardennes - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów zaganiających.
Rys historyczny
Niektórzy twierdzą, że Bouvier des Ardennes pochodzą ze skrzyżowania owczarka belgijskiego z pikardyjskim, inni, że jest to rasa starsza, powstała w XVIII wieku poprzez krzyżowanie lokalnych ras psów pasterskich występujących na terenie Belgii i Luksemburga.
Budowa
Są to psy średniej wielkości, krótkie, szerokie i masywne. Krótka, szeroka szyja, masywna czaszka, szerokie wargi. Włosy szorstkie, długości około 5cm, krótsze na kończynach i głowie.
Użytkowość
Bouvier des Ardennes to przede wszystkim psy pracujące, pasterskie. Od lat zajmowały się pilnowaniem i ochroną bydła. Przyzwyczajone są do ciężkiej pracy i życia na dworze, więc nie nadają się do trzymania w domu. Potrzebują dużo ruchu. Wymagają regularnego szczotkowania.

Boston Terrier

Boston Terrier - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatych.
Rys historyczny
W XIX wieku w Stanach Zjednoczonych były popularne walki psów, które specjalnie do tych celów hodowano i selekcjonowano. Szukając lepszych psów bojowych robotnicy z Bostonu krzyżowali angielskie buldogi bojowe z białymi terierami angielskimi, które obecnie są rasą wymarłą. Później do hodowli bostonów dodano jeszcze domieszkę krwi buldogów francuskich.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie pręgowane lub czarne z białymi zaznaczeniami. Delikatny włos łatwy do pielęgnacji.
Zachowanie i charakter
Łatwo adaptuje się do zmieniających warunków otoczenia, towarzyski i tolerancyjny wobec dzieci. Czujny, bez nadmiernej skłonności do szczekania.
Użytkowość
Pies towarzyszący i reprezentacyjny.
Popularność
Dziś ta rasa jest popularniejsza w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, skąd importuje się osobniki, aby odświeżyć hodowle w Europie.

Border Terrier

Border Terrier - jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych.
Rys historyczny
Przodkowie Border terrierów pochodzą z rejonu granicznego pomiędzy Anglią a Szkocją. Blisko spokrewnionymi rasami psów są: Bedlington i Dandie dinmont terrier. Przez Kennel Club rasa ta została uznana w roku 1920.
Szata i umaszczenie
Włos sztywny i twardy (szorstki), odporny na warunki atmosferyczne i przemoczenie. Umaszczenie: najpopularniejszy - grizzle (brązowy przesiany szarym i czarnym), blutan-czarny przesiany siwym (blu) z brązowym podpalaniem (tan), pszeniczny.
Zachowanie i charakter
Psy tej rasy są bardzo aktywne, chętnie penetrują otoczenie, lubią jego zmiany. Towarzyskie i rodzinne, dobrze znoszą obecność innych psów.
Użytkowość
Od dawna border teriery wykorzystywano w polowaniach jako doskonałe norowce. Pracowały także w sforach głównie z angielskimi foxhoundami polującymi na lisy. Współcześnie najczęściej występuje jako pies towarzyszący.
Zdrowie i pielęgnacja
Włos wymaga regularnego trymowania, a duża ruchliwość zaspokojenia na długich spacerach.
Ciekawostki
Border terier to rasa psów, u których najlepiej zachował się pierwotny dla terierów rodzaj włosa.

Border Collie

Border Collie - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Rys historyczny
Rasa pochodzi ze Szkocji, a właściwie z Border Country krainą leżąca pomiędzy Anglią a Szkocją. Stąd też pochodzi nazwa rasy: border to w języku angielskim "granica", natomiast collie oznacza "użyteczny przedmiot". Rasa była stworzona pod kątem użytkowym i oficjalnie uznana w 1843 r. Wzorzec ostatecznie ustalono w 1976 r.
Budowa
Border collie ma mieć proporcjonalną budowę ciała, przy czym wygląd jego wskazuje na grację i doskonałą harmonię w połączeniu z odpowiednią masą ciała. Obecnie kształtują się coraz większe podziały w kwestii wzorca między psami przeznaczonymi do wystaw a użytkowymi. Te drugie charakteryzuje lżejsza budowa ciała, mniej obfita okrywa włosowa, wydłużony kształt głowy.
Jest to również kwestią przodków - cięższa budowa charakteryzuje psy hodowane w Nowej Zelandii, lżejsze to typ angielski.
Szata i umaszczenie
Nie preferuje się psów z przewagą koloru białego. Niebieskie oczy dopuszczalne są jedynie w umaszczeniu merle. U border collie występują różne kolory szaty, a w tym:
czarno-biały
czarny trzykolorowy - biało-czarny z podpalaniami
niebieski marmurkowy
niebieski marmurkowy trzykolorowy - niebieski marmurkowy z podpalaniami
czekoladowo-biały
czekoladowy trzykolorowy - czekoladowo-biały z podpalaniami
czekoladowy marmurkowy
czekoladowy marmurkowy trzykolorowy - czekoladowy marmurkowy z podpalaniami
niebiesko-biały - rozjaśniony czarny z białym
niebieski trzykolorowy - niebiesko-biały z podpalaniami
ciemnoszary marmurkowy
ciemnoszary marmurkowy trzykolorowy - ciemnoszary marmurkowy z podpalaniami
liliowo-biały - rozjaśniony czekoladowy z białym
liliowy trzykolorowy - liliowo-biały z podpalaniami 
liliowy marmurkowy
lilowy marmurkowy trzykolorowy - liliowy marmurkowy z podpalaniami
czerwono-biały
śniady z białym
Istnieje również odmiana krótkowłosa, dotychczas mało popularna w Polsce.
Zachowanie i charakter
Inteligentny i bystry pies. Jego predyspozycje wymagają, aby praca, którą wykonuje, dawała mu radość i pozwalała wykazać się inicjatywą. Uważny i podatny na szkolenie, uwielbia biegać i wykonywać zadania powierzane mu przez przewodnika. Właściciel psa powinien dysponować czasem i być osobą aktywną. Border collie potrzebuje pana o spokojnym usposobieniu, który będzie w stanie żyć z nim w harmonii i potrafić się z nim porozumieć, gdyż w przeciwnym razie border łatwo wymknie się spod kontroli. Border Collie to pies szczerze oddany swojemu właścicielowi, uległy i zrównoważony. Charakter często determinuje przeznaczenie psa - psy sportowe cechuje większa uległość niż typowo pasterskie.
Użytkowość
Pies pasterski, pomocnik w zaganianiu owiec. Wykazuje olbrzymią potrzebę i chęć do pracy oraz ciągłego ruchu. Doskonale nadaje się do uprawiania wszystkich sportów kynologicznych, z wyjątkiem szkolenia w kierunku IPO (szkolenie na psa obronnego). Sprawdza się także jako pies lawinowy w górach i jako pies tropiący. Z racji ogromnej chęci pracy z człowiekiem może być wykorzystywany przy wykrywaniu narkotyków oraz w służbach celnych. Sprawdza się również w dogoterapii
Podobnie jak przy budowie border collie - tak i przy użytkowości kształtują się różnice między psami z linii typowo wystawowych a tymi sportowymi/użytkowymi. Pierwszy typ zatraca powoli niespożyty temperament na rzecz spokojnego poddawania się zabiegom pielęgnacyjnym, drugi zaś utrzymuje pierwotne cechy - szybkość, bystrość, zwinność.
Zdrowie i pielęgnacja
Border Collie - szczenięta
Pielęgnacja i utrzymanie tego psa nie jest kłopotliwe. Konieczne jest dostarczenie mu odpowiedniej dawki ruchu, czy poprzez pracę z owcami czy poprzez sporty kynologiczne. Może wystąpić AEC czyli Anomalia Oczu Collie - w profesjonalnych hodowlach przeprowadzane są regularne badania profilaktyczne w kierunku tej choroby.
Może wystąpić dysplazja stawów biodrowych - również eliminowana przez dobór do rozrodu jedynie wolnych od dysplazji osobników.

Bolończyk

Bolończyk - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji biszonów i ras pokrewnych.
Rys historyczny
Rasa ta pochodzi z Włoch i jest spokrewniona z Maltańczykiem. Niektórzy kynolodzy uważają, że rasa psów wywodzi się z Rosji, gdzie została bardzo rozpowszechniona już wiele lat temu.
Wygląd ogólny
Bolończyk jest psem małym o prostym grzbiecie. W stosunku do ogólnego zarysu sylwetki posiada dość rozbudowaną klatkę piersiową. Nos i oczy są czarnej barwy.
Szata i umaszczenie
Włos jest dość sztywny, miękki w dotyku i długi podobnie jak u pudla kędzierzawy, występuje tu jeden podstawowy kolor sierści: biały.
Zachowanie i charakter
Łagodny, wesoły, skory do zabawy pies lubiący dzieci, inteligentny oraz ruchliwy.
Użytkowość
Pies rodzinny, do towarzystwa.
Ciekawostki
Pies tej rasy był ulubieńcem min. carycy Katarzyny Wielkiej.

Bokser

Bokser - jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosów, szwajcarskich psów pasterskich oraz innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Za bezpośredniego przodka boksera uważa się brabanckiego bullenbeissera. Hodowlę bullenbeisserów prowadzili myśliwi, wykorzystujący je do polowania. Zadaniem bullenbeissera było złapanie osaczonej przez psy naganiające zwierzyny i przytrzymanie jej do momentu przybycia myśliwego. Aby dobrze spełnić swoją rolę pies ten musiał mieć możliwie szeroką kufę z szeroko rozstawionymi zębami. Mógł w ten sposób mocno wgryźć się i przytrzymać ofiarę. Każdy bullenbeisser, który posiadał te cechy był przydatny w polowaniu i tym samym nadawał się do dalszej hodowli, która dawniej kierowała się wyłącznie jego użytecznością. W ten sposób wyselekcjonowano psa o szerokiej kufie i z wysoko umieszczoną truflą nosa.
Pierwsze wzmianki o bokserze sięgają końca XIX wieku. W 1896 roku w Monachium powstał pierwszy Klub Boksera. Wzorzec rasy ustanowiono po raz pierwszy w 1905 roku. Oprócz psów w typie bullenbeissera do przodków boksera zalicza się buldoga angielskiego.
Wygląd
Szata i umaszczenie
Włos jest krótki, twardy, lśniący i przylegający do skóry.
Umaszczenie jest żółte lub pręgowane. Maść żółta występuje w różnych odcieniach, od jasnożółtego do ciemnorudobrązowego lub czerwonożółte. Maska jest czarna. Odmiana pręgowana ma na żółtym tle w wymienionych powyżej odcieniach, ciemne lub czarne pręgi przebiegające w kierunku żeber. Barwa tła musi wyraźnie kontrastować z barwą pręg. Białe znaczenia nie są niepożądane, mogą wręcz korzystnie wpływać na estetykę umaszczenia, nie mogą jednak zajmować więcej niż 1/3 powierzchni ciała. Boksery z większą ilością białych znaczeń oraz boksery białe nie są dopuszczane do dalszej hodowli.
Głowa boksera
Zachowanie i charakter
Pies żywiołowy, wesoły i skłonny do zabaw. Sprawdza się w szkoleniu, wymaga jednak odpowiedniej stymulacji i regularnych ćwiczeń. Jest psem rodzinnym, towarzyskim, źle znoszącym samotność.
Wzorzec opisuje jego charakter następująco: "Bokser powinien mieć silny system nerwowy, być pewny siebie, spokojny i opanowany. Jego charakter należy do najważniejszych cech rasy i powinno się zwracać nań wielką uwagę. Przywiązanie i wierność w stosunku do właściciela i całego domu, jego czujność i odwaga jako obrońcy słynie od dawna. Bokser jest łagodny wobec domowników, ale nieufny w stosunku do obcych, radosny i przyjazny w zabawie, ale nieustraszony w poważnych sytuacjach. Jest łatwy w szkoleniu ze względu na swoją karność, rezolutność, wrodzoną odwagę, naturalną ostrość i rozwinięty zmysł węchu. Jako pies mało wymagającym a równocześnie bardzo czysty jest ceniony zarówno w rodzinie jak i jako pies obrończy, towarzyszący i służbowy."
Użytkowość
Pies towarzyszący, obrończy. Boksery używane są również w ratownictwie.
Zdrowie i pielęgnacja
Boksery to psy aktywne, niezmordowane na spacerach, wymagające dużo ruchu i zajęcia. Zdarzają się w tej rasie skłonności do dysplazji i niewydolności mięśnia sercowego. Długość życia u tej rasy to przeciętnie 13 lat.
Popularność
W Polsce bardzo popularne są psy w typie boksera, określane jako "boksery bez rodowodu", często będące efektem krzyżówek z amstaffami lub innymi molosami. Rejestruje się coraz mniej rasowych bokserów z uprawnieniami hodowlanymi[potrzebne źródło].
Ciekawostki
Europejskie (i niektóre poza-europejskie) Kluby Boksera są zrzeszone w organizacji Association Technique Internationale du Boxer - ATIBOX. Atibox organizuje co roku trzy imprezy związane z tą rasą: Mistrzostwa Świata Psów Obronnych Atibox organizowaną pod koniec kwietnia,
Światową Wystawę Bokserów Atibox organizowaną pod koniec maja (w 2002 roku wystawa ta odbyła się w Polsce gromadząc ok. 600 psów z całej Europy)
Mistrzostwa Świata Atibox FH (konkurs wg regulaminu tropienia FCI FH) na początku listopada.

Boerboel

Boerboel - jedna z ras psów, zarejestrowana tylko w RPA.
Do południowej Afryki przodkowie tej rasy trafili wraz z Burami. Były to głównie psy w typie mastifa i buldoga. Krzyżowały się z psami rdzennych mieszkańców - Hotentotów.
Budowa
Głowa:Duża, choć proporcjonalna do reszty ciała.
Ogon:Często kopiowany, lecz nie jest to wymogiem rasy.
Szata i umaszczenie
Występują osobniki o umaszczeniu szarym, żółtym, brązowym lub pręgowanym.SABT dopuszcza nawet laciate.
Temperament
Boerboele są psami ze skłonnością do dominacji, lecz po odpowiednim szkoleniu nie powinny sprawiać problemów. Jako duże psy z silnym instynktem terytorialnym muszą być socjalizowane z otoczeniem od szczenięcia. Potrzebują kontaktu z właścicielem i zostawione w domu na długi czas mogą mieć skłonności destruktywne. Z reguły uczone są nie warczeć na ludzi, nawet na swoim terenie, w czasie obecności właściciela, jednak wciąż pozostają bardzo czujne i nieufne.
Użytkowość
Ich pierwotnym przeznaczeniem była ochrona zwierząt gospodarskich przed dzikimi zwierzętami (szakale, cywety, hieny, pantery). Wykorzystywane przez farmerów były również do zaganiania bydła.

Bloodhound

Bloodhound - jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Znajduje się w podsekcji dużych psów gończych.
Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Nazwa Bloodhound skojarzeniowo wskazuje na psa pracującego "na farbie", czyli idącego za śladami krwi rannej ofiary, jednak wcześniejsza nazwa angielska "blooded hound" oznaczała psa "czystej krwi". Fakt ten znajduje potwierdzenie w historii tej rasy. Współczesne Bloodhoundy są potomkami w głównej linii psów św. Huberta, które przez wiele stuleci były hodowane w klasztorze w Ardenach, całkowicie izolowane od możliwości krzyżowania się z innym psami. Psy św. Huberta bezpośrednio wywodziły się od dawnych gończych psów celtyckich, które opaci, jako zapaleni myśliwi objeli swoją opieką. Aktualnie FCI nie rozróżnia psów św. Huberta i Bloodhoundów, przyjęło dla nich jeden wzorzec, który opisuje psa głównie w typie angielskim.
Istnieją przekazy piśmienne podające, że w XI wieku na Wyspach Brytyjskich istniały psy myśliwskie (bloodhoundy), które mieszano z psami przywiezionymi z kontynentu i wykorzystywano je jako niezrównanych tropicieli m.in. do pogoni za zbiegłymi więźniami. Tego typu psy posiadały głównie wyższe stany w społeczeństwie feudalnym.
Budowa
Głowa Bloodhounda
W roku 2001 wzorzec bloodhounda został zmodyfikowany, kładąc nacisk na użytkowe walory, współczesne psy są nieco lżejsze i sprawniejsze niż te hodowane u schyłku ubiegłego stulecia.
Za najbardziej typowe cechy rasy uważa się:
charakterystyczną wąską głowę z wyraźnym guzem potylicznym i z pofałdowaną obfitą skórą (głowa samców jest mocniejsza, a skóra bardziej pomarszczona niż u suk)
oryginalny, bardzo wydatny ruch, przypominający swingowanie. Obecny bloodhound nie jest już psem powolnym ani ociężałym, takie psy nie są pożądane w hodowli, która stawia na psa energicznego, szlachetnego, masywnego i kościstego ale nie limfatycznego.
Szata i umaszczenie
Krótka sierść. Umaszczenie rdzawobrązowe lub czarno-rdzawo-brazowe. Akceptowane są małe plamy w kolorze białym na ogonie, łapach i klatce piersiowej. Psy o maści płowej muszą mieć wyraźnie pigmentowany nos.
Zachowanie i charakter
W stosunku do obcych nieufny. W pracy jest uparty i zacięty. Dla znanych mu osób łagodny i serdeczny. Bloodhound odznacza się także wstydliwym i raczej spokojnym temperamentem. Gdy tropiąc, spuści nos do dołu, nie jest w stanie zwrócić uwagi na nic innego, łącznie ze swoim właścicielem.
Użytkowość
Pies o nadzwyczaj czułym węchu i pasji poszukiwawczej, sprawdza się przede wszystkim jako znakomity sojusznik policji i służb ratowniczych, podczas gdy nie używa się go już do polowań, choć z powodzeniem startuje w konkursach myśliwskich dla tropowców. Jest pierwszą rasą, która została wykorzystana w służbach porzadkowych - miało to miejsce w roku 1805 w Anglii. Dziś bloodhoundy i ich krzyżówki są chętnie używane przez służby śledcze w wielu krajach, przede wszystkim w Wielkiej Brytanii i USA. Sprawdza się także w programach terapii kontaktowej z udziałem zwierząt.
Zdrowie i pielęgnacja
Wymaga sporej dawki ruchu.
Popularność
Bloodhound cieszy się dużą popularnością w USA. W Polsce występuje nielicznie.
Ciekawostki
W USA Bloodhound zainspirował m.in. Walta Disneya do stworzenia postaci psów Pluto i Goofy, a także autorów programu społecznego zapobiegającego przestępczości i adresowanego do młodzieży i dzieci. Postać bloodhounda McGruffa towarzyszy od dzieciństwa już kilku pokoleniom młodych Amerykanów. Bloodhound sprowadzony do Polski w średniowieczu jest przodkiem ras gończych : ogara i gończego polskiego.

Bichon Frise

Bichon Frise - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji Biszonów i ras pokrewnych. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy i jest uznany jako rasa francusko-belgijska.
Pod koniec średniowiecza był dobrze znany we Włoszech i Francji. Na Teneryfę został sprowadzony przez Hiszpanów. Współcześnie cieszy się popularnością m.in. w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii jako pies rodzinny. Wyglądem jest zbliżony do swojego krewniaka biszona bolońskiego.
Charakter i temperament
Ma on ujmujący charakter - jest pełen wdzięku, mądrości, radości i czułości. Jest czujny, ale nie szczekliwy. Jest idealnym psem pokojowym. Kocha spacery. Potrafi owinąć sobie właściciela wokół palca, bo po prostu nie można się na niego gniewać.
Pielęgnacja
Musi być dwa razy w tygodniu gruntownie wyszczotkowany i raz w miesiącu wykąpany. Końce spiralnie skręconych włosów podcina się do odpowiedniej formy.

Biały Owczarek Szwajcarski

Biały Owczarek Szwajcarski - jedna z ras psów, będąca odmianą owczarka niemieckiego. Hodowana specjalnie ze względu na białe umaszczenie, które nie jest akceptowalne we wzorcu owczarka alzackiego.
Rys historyczny
Rasa została uznana przez FCI prowizorycznie, bez prawa do CACIBu. Powstała w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, a około roku 1970 pierwsze egzemplarze zostały importowane do Szwajcarii.Pierwszym uznanym psem został amerykański pies LOBO, urodzony 5 marca 1966 roku. Psy urodzone z połączenia Lobo oraz innych psów z importu rozprzestrzeniły się po całej Europie, osiągając stosunkowo liczne pogłowie. Od lipca 1991 roku został uznany za nową rasę w księdze hodowlanej Szwajcarii.
Budowa
Biały owczarek szwajcarski jest to pies średniego wzrostu, silny i dobrze umięśniony o eleganckiej i harmonijnej budowie, sylwetka zamknięta w prostokącie.
Długowłosy biały owczarek szwajcarski
Szata i umaszczenie
Umaszczenie jest białe, ale nie albinotyczne; szata zarówno krótko-, jak i długowłosa; włos gęsty i dobrze przylegający, bogate włosy okrywowe z podszerstkiem; krótki włos na kufie, części twarzowej głowy oraz przedniej stronie kończyn, dłuższy na szyi oraz tylnej stronie kończyn.
Zachowanie i charakter
Biały owczarek jest odważny, ale nie agresywny, pełen temperamentu i zapału do pracy, szybko uczący się nawet skomplikowanych zadań. Jest spokojny i pewny siebie, a w stosunku do obcych zachowuje dystans. Wierny wobec jednego pana, czujny i bystry.
Użytkowość
Pies wszechstronnie użytkowy, sprawdzający się w roli towarzyszącego psa rodzinnego, szczególnie dla rodzin posiadających dzieci, gdyż rasa ta charakteryzuje się tolerancją wobec dzieci oraz innych zwierząt. W krajach pochodzenia rasy (gdzie znany jest jako owczarek amerykańsko - kanadyjski) używany jest jako pies policyjny, wojskowy, pies stróżujący, pies - przewodnik ociemniałych, pies lawinowy, pies tropiący czy pasterski.

Berneński pies pasterski

Berneński pies pasterski - jedna z ras psów, należąca do sekcji szwajcarskich psów pasterskich.
Rys historyczny
Przodkowie dzisiejszych berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi. W latach 20. XX wieku odkryto czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. Znaleziono także pozostałości czaszek potwierdzające obecność psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego, pomiędzy 1000 – 600 p.n.e. nad Jeziorem Zuryskim. [1] Pozwala to sądzić, że tego typu psy żyły ta terenach szwajcarskich przed przybyciem Rzymian.
Odkryto tę rasę na przełomie XIX i XX wieku, na terenach Prealp w okolicach Schwarzenburga. Psy te występowały także w dolinie Emmental, niedaleko Berna i Burgdorfu jako psy stróżujące obejścia oraz zwierząt hodowlanych, a także jako psy zaganiające. W momencie gdy na terenach nizinnych Szwajcarii zaczęły powstawać w dużej liczbie serownie dodatkowo berneńczyki wykorzystywano jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Opisywano je wówczas jako duże, masywne zwierzęta z głową o mocnej budowie i najczęściej czarnym umaszczeniu (wierzono, że czarne psy odpędzają złe duchy, dlatego preferowano taką maść).
Pod koniec XIX w, w małej miejscowości Durrbach, za sprawą tamtejszego oberżysty, który hodował i sprzedawał gościom trójkolorowe psy, rasa zyskała pierwszą oficjalną nazwę; brzmiała ona Durrbachler. W 1899 roku powstał Związek Kynologiczny „Berna” zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Pierwszym inicjatorem powstania czystej hodowli berneńskiego psa pasterskiego był, żyjący w latach 1867 – 1945, Fritz Probst. Po międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku, psy tej rasy zostały zauważone i docenione przez środowisko kynologów. Od tamtej pory zaczęło wzrastać także zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, takich jak handlowcy, czy fabrykanci.
Jednak panująca wówczas moda na bernardyny, sprawiła że Berneńczyk był mniej popularny. Na początku XX w profesor Albert Heim i Franz Schertenleib odnaleźli kilka psów na terenie szwajcarskich farm i rozpoczęto ratowanie rasy.
W 1907 roku założono Schwizeriche Durrach Klub i opublikowano pierwszy wzorzec. Nazwę Durrbachler zmieniono na Berner Sennenhund – Berneński Pies Pasterki. W 1913 roku rasa została uznana przez „Szwajcarski Związek Kynologiczny”.
Budowa
Głowa "berneńczyka" z widocznym rozmieszczeniem znaczeń na sierści
Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały. Długi ogon, bujnie owłosiony, trzymany jest nisko podczas spoczynku, uniesiony nie powinien sięgać powyżej linii grzbietu. Ciemnobrązowe oczy są owalne. Uszy osadzone wysoko swobodnie opadają wzdłuż policzków.
Szata i umaszczenie
Berneńczyk jest psem trójkolorowym, wyłącznie czarno-rudo-białym. Barwy te są umieszczone u każdego osobnika tak samo: czarny płaszcz z brązowo-rudymi plamami na kończynach, klatce piersiowej, policzkach i nad oczami. Białe znaczenia znajdują się w ściśle określonych miejscach: duża plama na klatce piersiowej (najbardziej pożądana w kształcie krzyża), strzałka na głowie, koniec ogona i łap (tzw. znaczenia irlandzkie). Sierść jest gęsta, jedwabista, długa i lekko falowana, bez loków.
Zachowanie i charakter
Psy tej rasy są łagodne i przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt. Mimo to posiadają instynkt stróża – zaniepokojone alarmują.
Są psami radosnymi i wymagającymi bliskiego kontaktu z człowiekiem, a pozbawione otoczenia ludzi stają się lękliwe, nieposłuszne i nabywają skłonności do ucieczek. Potrzebuje sporo ruchu, lubi się uczyć.
Użytkowość
Berneński pies pasterski obecnie jest najczęściej hodowany jako pies rodzinny, pełni też rolę stróża. Sprawdza się w dogoterapii, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego - lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale z powodzeniem może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience).

Bernardyn

Bernardyn długowłosy – jedna z ras psów, należąca do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Pochodzenie rasy nie jest dokładnie znane, najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy molosy, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.
Rasa ta swoją nazwę wzięła od klasztoru na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony w 980 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVIII w. bernardyny na przewodników, aby odnajdywały i ratowały ludzi w górach. Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżówce z Nowofundlandem powstała odmiana szorstkowłosa.
Budowa
Są to psy wysokie, szerokie, o potężnym kośćcu i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze gdyż dochodziły do wagi 50 kg. Zdarzają sie przypadki bernardynów o masie nawet 100 - 130 kilogramów.
Szata i umaszczenie
Ze względu na szatę istnieją dwie odmiany bernardyna: krótkowłosa i długowłosa. Umaszczenie jest brązowo - białe i brązowo-żółte, białe w rude łaty. Pochodzi ze Szwajcarii. Umaszczenie czerwone i białe.
Zachowanie i charakter
Dwumiesięczne szczeniaki bernardyna długowłosego
Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli - nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.
Użytkowość
Psy tej rasy są wykorzystywane w ratownictwie górskim i w poszukiwaniach rożnego typu. Hoduje się je też jako psy stróżujące bądź domowe.
Ciekawostki
Najsławniejszym bernardynem był Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Miał on ocalić około 40-100 osób. Legenda głosi ze został on zabity przy próbie uratowania ostatniej osoby. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetière des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie (zobacz).
Najpopularniejszym bernardynem od lat 90. jest pies o imieniu Beethoven o którym jest wiele filmów i książek.

Bergamasco

Cane de Pastore Bergamasco, czyli dosłownie "pies pasterza bergamskiego" (Bergamo to miasto oraz region we Włoszech) jest jednym z tych kudłatych owczarków, których kilka ras możemy spotkać w kilku rejonach Europy. Do jego kuzynów należy m.in. owczarek kataloński, puli, Bearded Collie i polski owczarek nizinny. Wszystkie te rasy pochodzą od teriera tybetańskiego, który w rzeczywistości jest psem zaganiającym i stróżującym.
Wielbiciele tych psów utrzymują, że rasa liczy już sobie ponad 200 lat. Powołują się przy tym na stare zapiski, mówiące o używanym w Alpach kudłatym owczarku o szacie "długiej, gęstej i niechlujnej". Sądzą, że mógł być to przodek dzisiejszego Bergamasco, którego dawniej hodowano do pilnowania owiec i bydła.
Wygląd
Bergamasco jest psem bardzo silnym, zwinnym i odpornym. Dzięki swojej obfitej szacie wydaje się o wiele potężniejszy, niż jest w rzeczywistości. W miarę wzrostu, szata zaczyna formować się w dredy, które u kilkuletniego psa mogą sięgać aż do ziemi, a nawet się po niej ciągnąć. Dotyczy to głównie psów wystawowych, gdyż u psów pracujących sierść często się niszczy, tworząc poszarpane kołtuny. W przeciwieństwie do dredów komondora czy puli, u Bergamasco są one grube, płaskie i szerokie, nieraz przypominając rybie łuski.
Sierść może miewać różne odcienie szarości i koloru płowego. Dopuszczalny jest także kolor matowej czerni, który w słońcu mieni się na rudo. U rasy tej włos z wiekiem się rozjaśnia, w zależności od pory roku zmienia także odcień. Popularna jest maść marmurkowa, która z wiekiem może zmieniać się w jasnopopielatą. Przy maści marmurkowej, tęczówka oka może być częściowo lub nawet całkowicie niebieska.
Charakter i usposobienie
We Włoszech bergamasco szkolone są na psy ratownicze (gruzowe) i doskonale się w tym sprawdzają. Są nieufne wobec obcych, co czyni z nich doskonałych stróżów. Nie okazują jednak bezpodstawnej agresji - odstraszają raczej wyglądem i warczeniem. Nie można jednak tego psa nazwać Owczarki te są bardzo przyjazne w stosunku do dzieci, są tolerancyjne, cierpliwe, opiekuńcze i inteligentne, choć nie zawsze ślepo posłuszne.
Pielęgnacja
Szata bergamasco nie wymaga szczególnej pielęgnacji, w sposób naturalny się filcuje, choć czasem dredom trzeba nieco "pomagać", by osiągnęły pożądany kształt. Bergamasco nie linieje, choć na sierści przynosi do mieszkania wiele brudu, więc jeśli nie ma się ambicji wystawowych, korzystne jest odpowiednie przycinanie sierści, co jednocześnie pozwala zachować większą higienę.

Bedlington terrier

Bedlington terrier - jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych.Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Bedlington terrier został wyhodowany w północnej Anglii. Wzorzec określono w roku 1869 i prawie bez zmian obowiązuje dotychczas. W żyłach bedlingtonów krąży krew bullterierów, dandie dinmont terierów, szorstkowłosych terierów, a także innych ras. Był to pies o dobrych cechach myśliwskich, wykorzystywany w polowaniach na lisy, borsuki i wydry.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie jest jednolite niebieskopopielate, niebieskie podpalane, wątrobiane lub piaskowe.
Zachowanie i charakter
Psy tej rasy są bardzo łagodne dla członków rodziny, ale wojownicze wobec innych psów, ma bardzo silny uchwyt szczęk. Jest żywiołowy i ma potrzebę codziennego ruchu.
Użytkowość
Obecnie jest to pies towarzyszący i rodzinny.
Zdrowie i pielęgnacja
Włos powinien być systematycznie i fachowo pielęgnowany oraz strzyżony.

Bearded collie

Bearded Collie - jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Rys historycznyDokładnie pochodzenie rodziny collie nie jest jasne, wśród jej przodków być może znajdowały się starożytne rasy zamieszkujące Szkocję. Znane są i takie poglądy, że bearded collie pochodzi od psów węgierskich, sprowadzonych w średniowieczu do północnej Brytanii przez polskich kupców. Rasa prawie całkowicie wymarła na początku XX wieku, jednakże w 1944 roku została odrodzona
Szata i umaszczenie
Umaszczenie występuje różne (płowe, łupkowe, brunatne, piaskowe, szare i brązowe), niedopuszczalna jest jedynie przewaga koloru białego.
Zachowanie i charakter
Psy tej rasy są bardzo inteligentne, wesołe i oddane właścicielowi i nieagresywne. Ze względu na ruchliwość psy tej rasy nadają się do uprawiania różnych dyscyplin sportowych takich jak agility czy flyball. Są wrażliwe na hałas oraz dość szczekliwe, źle znoszą samotność.
Ze względu na swoją łagodną naturę jest idealnym psem dla tych, którzy mają małe doświadczenie w wychowywaniu psa. Posiada dużą zdolność przystosowawczą dzięki czemu będzie się dobrze czuł w mieście, jak i na wsi.
Użytkowość
Pies pasterski - sprawdza się jako opiekun stad.
Pies policyjny - pomaga przy wykrywaniu narkotyków.
Pies ratownik - w brygadach ratowniczych, poszukujących ofiar pod gruzami (np. po trzęsieniach ziemi), chwali się jego sprawność fizyczną i inteligencję.
Zdrowie i pielęgnacja
Wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść szczotkuje się parę razy w tygodniu, by uniknąć skołtunienia. Trzeba również usuwać nadmiar włosów między poduszkami palców i utrzymywać w czystości wnętrze ucha. Rasa ta jest mało podatna na choroby i niewybredna.

Beagle harrier

Beagle-Harrier - jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych średniej wielkości.
Beagle-Harrier powstał ze skrzyżowania Beagla z Harrierem oraz z niewielkim udziałem poitevina. Jest psem myśliwskim i do towarzystwa. Umaszczenie najczęściej jest biało-rudo-czarne.