Berneński pies pasterski

Berneński pies pasterski - jedna z ras psów, należąca do sekcji szwajcarskich psów pasterskich.
Rys historyczny
Przodkowie dzisiejszych berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi. W latach 20. XX wieku odkryto czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. Znaleziono także pozostałości czaszek potwierdzające obecność psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego, pomiędzy 1000 – 600 p.n.e. nad Jeziorem Zuryskim. [1] Pozwala to sądzić, że tego typu psy żyły ta terenach szwajcarskich przed przybyciem Rzymian.
Odkryto tę rasę na przełomie XIX i XX wieku, na terenach Prealp w okolicach Schwarzenburga. Psy te występowały także w dolinie Emmental, niedaleko Berna i Burgdorfu jako psy stróżujące obejścia oraz zwierząt hodowlanych, a także jako psy zaganiające. W momencie gdy na terenach nizinnych Szwajcarii zaczęły powstawać w dużej liczbie serownie dodatkowo berneńczyki wykorzystywano jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Opisywano je wówczas jako duże, masywne zwierzęta z głową o mocnej budowie i najczęściej czarnym umaszczeniu (wierzono, że czarne psy odpędzają złe duchy, dlatego preferowano taką maść).
Pod koniec XIX w, w małej miejscowości Durrbach, za sprawą tamtejszego oberżysty, który hodował i sprzedawał gościom trójkolorowe psy, rasa zyskała pierwszą oficjalną nazwę; brzmiała ona Durrbachler. W 1899 roku powstał Związek Kynologiczny „Berna” zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Pierwszym inicjatorem powstania czystej hodowli berneńskiego psa pasterskiego był, żyjący w latach 1867 – 1945, Fritz Probst. Po międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku, psy tej rasy zostały zauważone i docenione przez środowisko kynologów. Od tamtej pory zaczęło wzrastać także zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, takich jak handlowcy, czy fabrykanci.
Jednak panująca wówczas moda na bernardyny, sprawiła że Berneńczyk był mniej popularny. Na początku XX w profesor Albert Heim i Franz Schertenleib odnaleźli kilka psów na terenie szwajcarskich farm i rozpoczęto ratowanie rasy.
W 1907 roku założono Schwizeriche Durrach Klub i opublikowano pierwszy wzorzec. Nazwę Durrbachler zmieniono na Berner Sennenhund – Berneński Pies Pasterki. W 1913 roku rasa została uznana przez „Szwajcarski Związek Kynologiczny”.
Budowa
Głowa "berneńczyka" z widocznym rozmieszczeniem znaczeń na sierści
Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały. Długi ogon, bujnie owłosiony, trzymany jest nisko podczas spoczynku, uniesiony nie powinien sięgać powyżej linii grzbietu. Ciemnobrązowe oczy są owalne. Uszy osadzone wysoko swobodnie opadają wzdłuż policzków.
Szata i umaszczenie
Berneńczyk jest psem trójkolorowym, wyłącznie czarno-rudo-białym. Barwy te są umieszczone u każdego osobnika tak samo: czarny płaszcz z brązowo-rudymi plamami na kończynach, klatce piersiowej, policzkach i nad oczami. Białe znaczenia znajdują się w ściśle określonych miejscach: duża plama na klatce piersiowej (najbardziej pożądana w kształcie krzyża), strzałka na głowie, koniec ogona i łap (tzw. znaczenia irlandzkie). Sierść jest gęsta, jedwabista, długa i lekko falowana, bez loków.
Zachowanie i charakter
Psy tej rasy są łagodne i przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt. Mimo to posiadają instynkt stróża – zaniepokojone alarmują.
Są psami radosnymi i wymagającymi bliskiego kontaktu z człowiekiem, a pozbawione otoczenia ludzi stają się lękliwe, nieposłuszne i nabywają skłonności do ucieczek. Potrzebuje sporo ruchu, lubi się uczyć.
Użytkowość
Berneński pies pasterski obecnie jest najczęściej hodowany jako pies rodzinny, pełni też rolę stróża. Sprawdza się w dogoterapii, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego - lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale z powodzeniem może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience).