Alaskan malamute

Alaskan Malamute - jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów pociągowych.
Rys historyczny
Pierwotnie hodowany jako pies pociągowy - sleddog; nazwa pochodzi od plemienia Mahlemiute, żyjącego na wyżynach zachodniej Alaski; rodzime psy prawdopodobnie były krzyżowane z większymi psami osadników przybyłych w czasie "gorączki złota" aby je powiększyć. Celem pozyskania psów do uciągu dużych ładunków. Ostatnie badania DNA potwierdzają, iż jest to jedna ze starszych ras [1]. Malamuty prawie nie zmieniły swojego wyglądu i charakteru.
Budowa
Zwarta (kompaktowa); mocny kościec.
Głowa i czaszka. Głowa jest szeroka i mocna szczególnie w porównaniu z innymi rasami prymitywnymi, ale powinna być proporcjonalna w stosunku do tułowia. Czaszka między uszami jest szeroka, stopniowo zwężająca się w kierunku oczu. Między uszami powierzchnia czaszki zaokrąglona, wysklepienie czaszki zmniejsza się w kierunku oczu, ale dochodzi aż do policzków, które pozostają płaskie. Lekko zaznaczona bruzda między oczami. Linie czaszki i kufy lekko rozbieżne (linia kufy opada lekko w dół).
Kufa mocna, bardzo lekko zwężająca się w kierunku nosa, głęboka. Kufa powinna być duża, ale nie za szeroka, proporcjonalna do wielkości czaszki. Wargi ściśle przylegające, nos czarny obie szczęki mocne szerokie.
Uzębienie Zgryz nożycowy.
Oczy Brązowe, w kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone skośnie. Preferowane są ciemne oczy. Niebieskie oczy są wadą dyskwalifikującą.
Uszy
Uszy średniej wielkości, stojące. Małżowiny mają trójkątny kształt, lekko zaokrąglone na czubkach. Osadzone są dość szeroko na brzegach czaszki. Dolna część ucha powinna łączyć się z czaszką na linii wewnętrznych kącików oczu. Uszy skierowane do przodu, gdy pies jest czymś zainteresowany nachylone lekko do przodu; gdy pies jest czymś zajęty uszy często składa do tyłu.
Szyja Szyja powinna być mocna, średnio wysklepiona, łukowata.
Łopatki i kończyny przednie Łopatki średnio skośne, kończyny przednie o mocnej kości, umięśnione, proste aż do nadgarstków, które są krótkie i mocne, prawie pionowe gdy patrzymy z profilu. Kończyny Alaskana Malamuta są silne.
Kończyny tylne Kolana średnio głęboko ukątowane, stawy skokowe mocne i szerokie, średnio głęboko ukątowane, w ruchu poruszają się w tej samej linii co kończyny przednie, nie za szeroko, ani nie za wąsko. Wilcze pazury na tylnych kończynach są nie pożądane i usuwa się je zaraz po urodzeniu.
Klatka piersiowa
Klatka piersiowa powinna być mocna i głęboka, tułów mocny, zwarty, ale o niezbyt krótkim zadzie. Stopy zwarte, głębokie, o mocnych poduszkach, dostosowane do pokonywania ogromnych przestrzeni po śniegu.
Grzbiet
Grzbiet powinien być prosty i lekko opadający w kierunku bioder.
Lędźwie Lędźwie mocno umięśnione, niezbyt krótkie gdyż miałoby to negatywny wpływ na swobodę ruchu.
Ogon
Średnio wysoko osadzony "wychodzący" bezpośrednio z linii grzbietu, obficie owłosiony i noszony nad grzbietem. W spoczynku ogon leży swobodnie na grzbiecie. Może być także pokryty krótszym włosiem i noszony jak lisia kita.
Szata i umaszczenie
Szata jest gęsta, z grubym podszerstkiem, nieco bardziej szorstka niż u Syberian Husky.
Umaszczenie występuje w odcieniach szarego i białego, sobolowo-białego, czarno-białego, wilczasto-białego, czerwono-białego albo czysto białego.
Zachowanie i charakter
Mają opinię przyjacielskich, jednakże maszerzy często mają kłopoty z ich gotowością do bójek z innymi psami. Lubią dzieci oraz są życzliwe w stosunku do obcych. Posiada silne poczucie hierarchii w stadzie i związane z tym skłonności do prób dominacji członków rodziny. Malamuty są psami przyzwyczajonymi do niskich temperatur i ciągłej pracy, potrzebują odpowiedniego zajęcia w postaci np. zawodów z odpowiednio ciężkim uciągiem.
Użytkowość
Chociaż używane są jeszcze jako psy pociągowe (głównie dla rekreacji i w sportach zaprzęgowych), najczęściej Malamuty utrzymywane są dzisiaj jako psy rodzinne oraz reprezentacyjne. Nie spełniają się jako psy stróżujące.
Najlepiej jeśli pies ma okazję brać udział w psich sportach tj.: wyścigi zaprzęgów (sanie i wózki), uciągi(weight pulling), skijoring lub skijöring (pies ciągnący człowieka na nartach), canicross(bieg z psem), bikejoring (pies ciągnący człowieka na rowerze), zawody psów jucznych.
W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Dość licznie biorą udział w wielkich światowych wyścigach psich zaprzęgów takich jak: Iditarod, La Pirena, Alpentrail, Yukon Quest, Femundslopet, Copper Basin 300, Klondike Sled Dog Race, Finnmarkslopet, La Grande Odyssée, Nordic Open.
Znakomicie radzą sobie z uciągiem znacznych ładunków (nazywane "lokomotywami północy"). Rekordowy uciąg jednego Alaskan Malamuta (pies Bering, wł. Katerina Trnena, Czechy) na zawodach na terenie Polski to 4900 kg.[2]
Zdrowie i pielęgnacja
Choroby stosunkowo często występujące u tej rasy to: dysplazja stawów biodrowych, inherited polyneuropathy, częste u ras północnych problemy z oczami (zwłaszcza katarakta, PPM, distichiasis).
Gęsta sierść czyni Malamuty wrażliwe na upały, jednak są przystosowane do życia w temp. +30 jak i -30, potrzebują w upalne dni więcej wody, niż psy innych ras oraz możliwości schronienia się w cieniu. W czasie linienia istnieje potrzeba częstszego wyczesywania martwego włosa (podszerstka) gęstym grzebieniem. Wymaga codziennego zaspokojenia swoich dużych potrzeb ruchowo-pociągowych na świeżym powietrzu.

Alaskan Malamute
Inne nazwy Aljaški malamut, Mal
Kraj patronacki USA
Wymiary
Wysokość 58 - 63,5 cm
Waga 35 - 45 kg